.Ściany nośne w budynku mają za zadanie utrzymać całą jego konstrukcję. Podstawowymi narzędziami murarza przeznaczonymi do wyznaczania i sprawdzania kierunku, wymiarów i płaszczyzn są pion murarski, łata murarska, linia pozioma do wyznaczania i korekty płaszczyzn, wąż wodny służący jako poziomica budowlana, poziomica uniwersalna, łata kierunkowa, warstwomierz do wyznaczania poziomów poszczególnych warstw, sznur murarski, kątownik murarski oraz wykrój. Natomiast do przechowywania materiałów budowlanych na prowadzonym placu budowy służą kastra, szafel, szkopek, palety na elementy ceramiczne. Podstawowymi narzędziami murarza przy murowaniu są natomiast wszelkiego rodzaju kielnie murarskie różnej wielkości i przeznaczeniu, czerpak, wiadro i łopata do zapraw.
Do ręcznej obróbki elementów ceramicznych murarzowi służą: młotek murarski, kirka, oskard murarski, przecinak murarski, pucka murarska, drąg murarski. Istotnym elementem na stanowisku murarza są rusztowania. Przy zwykłym murowaniu budynków o wysokości murowania do jednej kondygnacji (około 3 metry) stosuje się trzy poziomy: murowanie ze stropu na wysokość nie większa niż 1,2 metra i dalej murowanie z rusztowań wysokich na 1-1,2 m, oraz 2-2,4 m. Rusztowania powinny wytrzymywać obciążenia technologiczne nie mniejsze niż 2 kN/m2.
Ściany nośne na zwykłe spoiny, to znaczy na na grubość od 0,8 do 1,7 cm jest podstawowym sposobem łączenia elementów ceramicznych. Murowanie ścian na zwykłe spoiny może być tradycyjne, na wycisk i na docisk. Sposób ten polega na nakładaniu zaprawy na boczne powierzchnie każdej układanej cegły, dlatego metoda ta jest bardzo pracochłonna, zabierająca bardzo duża ilość czasu, ale w zamian jest bardzo dokładna. Do tradycyjnych metod murowania zalicza się również murowanie na puste spoiny. W pierwszej kolejności rozprowadza się za pomocą kielni zaprawę na górnej powierzchni muru, aż do krawędzi muru na odległość 3-4 cm.
Następnie na boczne płaszczyzny cegieł nakłada się zaprawę w taki sposób, aby odległość zaprawy od lica cegły wynosiła około 3 cm. Tak przygotowaną cegłę kładzie się na warstwę uprzednio przygotowanego podłoża i dociska z umiarem do cegły uprzednio położonej. Przy murowaniu na tak zwane puste spoiny zaprawa po ułożeniu warstwy cegieł powinna dochodzić do lica muru na odległość około 1,5 cm. W przypadku murów o grubości równej lub większej od 2,5 cegły powstaje w środku tzw. fola, która zapełnia się warstwą zaprawy grubości od 1,5 do 2 cm. a następnie układa się tam cegły. W przypadku wypełniania folii zaleca się wykorzystywać cegły niepełnowartościowe, uszkodzone lub z defektami. Po ułożeniu warstwy cegieł folę zalewa się warstwą rzadszej zaprawy tak, aby wypełnić przestrzenie pomiędzy cegłami.
Tradycyjne murowanie ścian nośnych na pełne spoiny polega na rozścieleniu zaprawy w taki sposób, aby po zakończeniu prac murarskich spoiny były szczelnie nią wypełnione. Należy pamiętać aby na końcu ściągnąć kielnią nadmiar zaprawy wyciśniętej przez ułożone cegły na zewnątrz muru. Często stosuje się metodę polegająca również na nanoszeniu zaprawy na całe powierzchnie boczne cegieł. Dzięki temu po osadzeniu i dociśnięciu cegieł spoiny pionowe pozostają szczelnie wypełnione zaprawą murarską.
Następną dość powszechnie stosowana metoda murowania ściany nośne jest murowanie na wycisk. Polega on na tym, że w pierwszej kolejności rozściela się zaprawę na murze pasami o szerokości około 8 cm w przypadku warstwy wozówkowej. Albo o szerokości około 22 cm w przypadku układania warstwy główkowej. Następnie układa się cegłę w odległości około 6 cm od poprzednio ułożonych jednocześnie silnym ruchem dociskając ją do nich. W wyniku takiego dociśnięcia cegła dociskana zgarnie część zaprawy poprzednio ułożonej, która szczelnie wypełni szczelinę pionową powstałą pomiędzy cegłą dociskaną, a cegłą ułożona uprzednio. Murowanie na docisk natomiast jest stosowane zazwyczaj w przypadku, gdy zaprawa pozostaje mało plastyczna . Po rozścieleniu zaprawy na murze zgarnia się jej niewielką część bokiem kielni i przyciska do ścianki uprzednio położonej cegły. Równocześnie druga ręką chwyta się kolejną cegłę i przesuwa po rozścielonej zaprawie silnie dociskając.
Natomiast murowanie na spoiny pasmowe polega na rozścielaniu zaprawy za pomocą specjalnej skrzynki w dwóch pasach odpowiedniej szerokości i grubości. Sposób ten stosuje się zazwyczaj w przypadku ścian z niektórych typów pustaków ceramicznych lub betonowych, np OPTIROC. Stosowanie tej metody pozwala zaoszczędzić ilość zaprawy używanej do murowania oraz zapewnia lepsze parametry izolacyjne muru. Między pustakami lub bloczkami z betonu komórkowego można stosować złącza pionowe:
- zwykłe – z rozprowadzeniem zaprawy na powierzchniach bocznych
- na suchy styk – pustaki dostawia się do siebie na niewielką odległość, a spoiny zalewa zaprawą
- na pióro i wpust – pustaki dostawia się do siebie tak, aby pióro jednego wchodziło we wpust drugiego
Powyższe dwie metody stosuje się jedynie w przypadku elementów o odpowiednim kształcie powierzchni bocznej. Ściany nośne wymurowane na cienkie spoiny o grubościach od 0,1 do 0,3 cm przy użyciu specjalistycznej zaprawy wymagają użycia bloczków z betonu komórkowego. Albo elementów silikatowych, elementów betonowych, pustaków ceramicznych pustaków poryzowatych. Pierwsza warstwę pustaków układa się bardzo dokładnie na mocnej zaprawie cementowej. Pierwsza warstwę w pionie i poziomie należy mieć pod kontrolą korzystając z poziomicy. W przypadku takiej potrzeby należy zastosować szlifowanie pierwszej warstwy w celu wyrównania powierzchni. Specjalnie przygotowaną zaprawę rozprowadzamy specjalistyczna kielnią posiadająca ząbkowaną krawędź dostosowana do szerokości muru. układając następne warstwy szczególna uwagę zwraca się na dokładność układania, a w razie konieczności należy korygować powstające nierówności maksymalnie w ciągu 7 do 15 min od ułożenia.