Dachy stalowe są zazwyczaj budowane z dźwigarów kratowych kształtowanych jako trójkątne, prostokątne trapezowe lub dwutrapezowe, o krzywoliniowym pasie górnym. Pręty dźwigarów kratowych najczęściej wykonane są natomiast z kształtowników cienkościennych profilowanych na zimno, prętów okrągłych oraz kształtowników walcowanych na gorąco. Przy stawianiu konstrukcji stalowej dachu należy pamiętać o podstawowych zasadach. Między innymi o tym, że połączenie pręta w węźle powinno być symetryczne względem osi pręta, pręty ściskane trzeba doprowadzić jak najbliżej środka węzłów, pręty ściskane w węźle podporowym należy doprowadzić do osi podpory, a pręty rozciągane mogą być łączone do nich. Ponadto pręty w dźwigarach łączy się za pomocą spawania.
Budowa dachów stalowych.
Kształt dźwigarów kratowych w dachu stalowym zależy przede wszystkim od funkcji użytkowej przykrywanego dachem stalowym budynku, rozpiętości dźwigara oraz rodzaju pokrycia. Dźwigarem konstrukcji dachu stalowego o mniejszej rozpiętości, zazwyczaj do 18 m oraz nachyleniu połaci do 20% do 45% jest kratownica trójkątna. Przy rozpiętości dachu do 36 metrów i nachyleniu od 2% do 10% powinna być to już kratownica dwutrapezowa. W przypadku większych połaci – ponad 36 – metrowych powinna zostać zastosowana kratownica o krzywoliniowym, np. parabolicznym pasie górnym. Dźwigary kratowe są zazwyczaj kształtowane do rozpiętości stanowiącej wielokrotność 3m i wysokości w środku rozpiętości wynoszącej 1/6 do 1/12 rozpiętości.
Dachy stalowe w projektowaniu i przy wykonywaniu stalowych dźwigarów kratowych należy zwrócić uwagę na zapewnienie odpowiedniej sztywności pasów ściskanych. Zazwyczaj wymaga to zastosowania układu tężników połaciowych i płatwi. Stężnia dachów stalowych przejmują obciążenia poziome dachu stalowego i częściowo ścian zewnętrznych. Zapewniają sztywność poszczególnych wiązarów i ich elementów, jak również sztywność przestrzenną całej konstrukcji dachu stalowego. Zgodnie z PN-90/B-03200 w konstrukcji pokrycia dachowego należy stosować tężniki połaciowe poprzeczne na całej szerokości dachu. Co najmniej w dwóch skrajnych lub przedskrajnych polach siatki podpór, a także w tych polach, w których występują stężenia ścian podłużnych obiektu. Tężniki podłużne w płaszczyźnie połaci dachowej lub w poziomie pasów dolnych stosujemy wówczas, gdy zachodzi konieczność przeniesienia sił poziomych prostopadłych do ścian podłużnych. Tężniki pionowe stosujemy co najmniej w tych polach, w których występują poprzeczne stężenia połaciowe lub na całej długości dachu. Należy je rozmieszczać w środku rozpiętości dźwigara lub gęściej.